Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Η Θεία Λειτουργία Αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου . ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ.

Ευχ του ασπασμού

Ειρήνη πάσιν. Ο ών, κα προν, κα διαμένων εις τος αίώνας· ο τώ Πατρ

συναίδιος κα ομοούσιος, κα σύνθρονος κα συνδημιουργός. Ο δι μόνην άγαθότητα έκ του μ όντος είς τ είναι παράγων τν άνθρωπον κα θέμενος αυτν εν παραδείσ τρυφής. Απάτ δ του εχθρού κα παρακοή της σης εντολής παραπεσόντα, ανακαινίσαι βουλόμενος κα πρς τ αρχαίον αναγαγείν αξίωμα, ούκ άγγελος, ούκ αρχάγγελος, ου πατριάρχης, ου προφήτης τν ημών ενεχείρησας σωτηρίαν· αλλ' αυτς ατρέπτως σρξ γενόμενος, κα ενηνθρώπησας, κατ πάντα ομοιώθης ημίν, εκτς μόνης της αμαρτίας· μεσίτης ημών γενόμενος, κα του Πατρς, κα τ μεσότοιχον του φραγμού, κα τν χρονίαν έχθραν καθελν, τ επίγεια τοις επουρανίοις συνήψας, κα τ αμφότερα εις έν συνήγαγες κα τν ένσαρκον επλήρωσας οικονομίαν. Κα μέλλων σωματικώς ελαύνειν εις τος ουρανος, θεϊκώς τ πάντα πληρών, τοις αγίοις σου μαθηταίς, κα αποστόλοις έλεγες· Ειρήνην αφίημι υμίν· ειρήνην τν εμν δίδωμι υμίν. Ταύτην κα νυν ειρήνην ημίν δώρησαι, Δέσποτα· χάρισαι παντς αποκάθαρον μολύσματος, παντς δόλου κα πάσης κακίας, κα πανουργίας, κα της θανατηφόρου μνησικακίας, κα καταξίωσον ημάς ασπάσασθαι αλλήλους εν φιλήματι αγίῳ, εις τ μετασχείν ακατακρίτως της αθανάτου κα επουρανίου σου δωρεάς· χάριτι της ευδοκίας του Πατρς, κα ενεργείᾳ του αγίου Πνεύματος. Σ γρ ει ο χορηγς κα δοτρ πάντων των αγαθών, κα σο τν δόξαν, τν αίδιον δοξολογίαν αναπέμπομεν, συν τω ανάρχ σου Πατρ, κα τω αγίῳ σου Πνεύματι, νυν κα αεί. Ευχ άλλη του ασπασμού. Χριστ ο Θες ημών, η φοβερ κα απερινόητος δύναμις του Θεού κα Πατρός· ο του φλογίνου θρόνου των χερουβμ υπερκαθήμενος κα υπ πυρίνων δυνάμεων δορυφορούμενος, κα πύρ καταναλίσκον υπάρχων ως Θεός· κα δι τν σν άφατον συγκατάβασιν κα φιλανθρωπίαν μ φλέξας τω προσεγγισμώ τν δολερν προδότην, αλλ φιλικν αυτν ασπασάμενος, έλκων αυτν εις μετάνοιαν κα επί γνωσιν του ιδίου τολμήματος. Καταξίωσον ημάς, Δέσποτα, επ της φρικτής ταύτης ώρας, έν ομονοίᾳ κα δίχα παντς εν δύο θυμού, κα λειψάνου κακίας απολαβείν αλλήλους εν αγίῳ φιλήματι. Κα μ κατακρίνς ημάς υπρ μ ολοτελώς, κα καθς αρέσαι τη ση αγαθότητι, καθαρεύωμεν απ πάσης τρυγς αμαρτίας κα πονηρίας κα της θανατηφόρου μνησικακίας· αλλ' αυτς τη ση αφάτ, κα ανεκδιηγήτ ευσπλαγχνίᾳ ειδς τ πλάσμα ημών τ ασθενς, κα κάτω βρίθον, εξάλειψον πάσαν κηλίδα παραπτωμάτων ημών, ίνα μ εις κρίμα, ή είς κατάκριμα ημίν γένηται τ θείον τούτο μυστήριον. Σ γρ εί ο δυνάμενος πάσαν αφίειν αμαρτίαν, κα υπερβαίνειν αδικίας κα ανομίας τών ταλαιπώρων ανθρώπων, καθαρισμς του κόσμου παντς υπάρχων, κα σο πρέπει η παρ παντς συμφώνως δοξολογία, τιμ κα προσκύνησις, άμα τω αχράντ σου Πατρ, κα τω ζωοποιώ σου Πνεύματι νυν, κ. λ.π.

Κα γίνεται ασπασμός.

Ο διάκονος λέγει· Στώμεν καλώς.

Ο λας λέγει· Ελεος ειρήνης.

Ο ιερες εκφωνήσει· Η αγάπη του Θεού Πατρς, κα η χάρις του μονογενούς Υιού, Κυρίου δ κα Θεού, κα Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού· κα η κοινωνία, κα η δωρε του αγίου Πνεύματος, ειη μετ πάντων υμών.

Ο λας λέγει. Κα μετ του πνεύματός σου.

Ο ιερες λέγει. Ανω σχώμεν τς καρδίας.

Ο λας λέγει. Εχομεν πρς τν Κύριον.

Ο ιερες λέγει. Ευχαριστήσωμεν τω Κυρίῳ.

Ο λας λέγει. Αξιον κα δίκαιον.

Ο ιερες λέγει. Αξιον κα δίκαιον, άξιον κα δίκαιον. Αρχ της προσκομιδής

Αληθώς γρ άξιόν εστίν, κα δίκαιόν σε αινείν, σ ευλογείν, σ προσκυνείν, σ δοξάζειν τν μόνον αληθινν Θεν, τν φιλάνθρωπον, τν άφραστον, τν αόρατον, τν άχώρητον, τν άναρχον, τν αιώνιον, τν άχρονον, τν άμέτρητον, τον άτρεπτον, τν απερινόητον· τν ποιητν των όλων, τν λυτρωτν των απάντων· τν ευιλατεύοντα πάσαις ταις ανομίαις ημών· τν ιώμενον πάσας νόσους ημών· τον λυτρούμενον εκ φθοράς τν ζων ημών· τν στεφανούντα ημάς, εν ελέει κα οικτιρμοίς. Σ αινούσιν άγγελοι· σ προσκυνούσιν αρχάγγελοι· σ αρχα υμνούσι· σ κυριότητες ανακράζουσι· τν σν δόξαν εξουσίαι αναγορεύουσι· σο θρόνοι την ευφημίαν αναπέμπουσι· χίλιαι χιλιάδες σοι παραστήκουσι, κα μύριαι μυριάδες σοι τν λειτουργίαν προσάγουσι. Σ υμνεί τ αόρατα· σ προσκυνεί τ φαινόμενα, πάντα ποιούντα τν λόγον σου, Δέσποτα.

Ο διάκονος λέγει. Οι καθήμενοι ανάστητε.

Ο ιερες λέγει. Ο ών Θε Κύριε αληθιν έκ Θεού αληθινού· ο του Πατρς ημίν υποδείξας τ φέγγος· ο τού αγίου Πνεύματος τν αληθή γνώσιν ημίν χαρισάμενος· ο τ μέγα τούτο της ζωής αναδείξας τ μυστήριον· ο τν των

ασωμάτων τοις ανθρώποις χοροστασίαν πηξάμενος. Ο τν των σεραφμ τοις επ γής παραδος υμνδίαν, δέξαι μετ των αοράτων κα τν ημετέραν φωνήν. Σύναψον ημάς ταις επουρανίαις δυνάμεσιν. Είπωμεν και ημείς μετ' αυτών πάσαν άτοπον έννοιαν περιστείλαντες βοήσωμεν ώσπερ εκείναι, ταις ασιγήτοις ανακράζει φωναίς, ακαταπαύστοις στόμασι τ σν μεγαλείον υμνήσωμεν.

Ο διάκονος λέγει. Εις ανατολς βλέπετε.

Ο ιερες λέγει. Σο γρ παραστήκει κύκλ τ σεραφμ έξ πτέρυγες τω ενί· κα ταις μν δυσ πτέρυξι κατακαλύπτουσι τ πρόσωπα εαυτών· ταις δ δυσ τούς πόδας εαυτών· κα ταις μν δυσ πετόμενα, κα εκέκραγον έτερον πρς έτερον.

Εκφωνήσει. Τν επινίκιον ύμνον των σωτηριών ημών, μετ φωνής ενδόξου, λαμπρά τη φωνή, υμνολογούντα, άδοντα, βοώντα, δοξολογούντα, κεκραγότα κα λέγοντα.

Ο διάκονος λέγει. Πρόσχωμεν. Ο λας λέγει. Αγιος, άγιος, άγιος Κύριος

σαβαθ, πλήρης ο ουρανς, κ. λ.π.

Ο ιερες λέγει. Αγιος, άγιος ει, Κύριε, κα πανάγιος. Εξαίρετόν σου της ουσίας τ φέγγος·άφραστός σου τς σοφίας η δύναμις. Ουδες λόγος εκ μετρήσει της σης φιλανθρωπίας τ πέλαγος. Εποίη σάς με ανθρωπον, ως φιλάνθρωπος, ουκ αυτς της εμής επιδες δουλείας, εγ δ μάλλον της σης χρ ζων δεσποτείας. Ουκ όντα με δι' ευσπλαγχνίαν παρήγαγες ουρανόν μοι πρς όροφον έστησας· γην μοι πρς βάσιν κατέπηξας· δι' εμ θάλασσαν εχαλίνωσας· δι' εμ την φύσιν των ζώων ανέδειξας· πάντα υπέταξας υπ των ποδών μου· ουδ' έν των της σης φιλανθρωπίας εν εμο πραγμάτων παρέλειπας.

Ο λας λέγει. Κύριε, Ελέησον.

Ο ιερες λέγει. Σ επλασάς με, κα έθηκας επ' εμ τν χείρά σου· της σής εξουσίας εν εμο τν εικόνα υπέγραψας· του λόγου τ δώρον ενέθηκας· εις τρυφήν μοι τν παράδεισον ήνοιξας· της σης γνώσεως τν διδασκαλίαν παρέδωκας· εδειξάς με τ δένδρον της ζωής μοι ξύλον υπέδειξας· του θανάτου τ κέντρον εγνώρισας· ενός μοι φυτού τν απόλαυσιν απηγόρευσας· εξ αυτού μόνου ούν είπάς μοι μ φαγείν· έφαγον, νόμον ηθέτησα· γνώμ της εντολής παρημέλησα· εγ δ του θανάτου τν απόφασιν ήρπασα.

Ο λας λέγει. Κύριε, ελέησον.

Ο ιερες λέγει. Σύ μοι, ω Δέσποτα, τν τιμωρίαν μετέβαλες· ως ποιμν αγαθς εις πλανώμενον έδραμες· ως πατρ αληθινς εμο τω πεπτωκότι συνήλγησας· πάσι τοις πρς ζων φαρμάκοις κατέδησας. Αυτός μοι προφήτας απέστειλας· δι' εμ τν νοσούντα, νόμον εις βοήθειαν έδωκας. Αυτός μοι τς προς υγιείαν ω παρανομηθείσας, διηκόνησας· φώς τοίς πλανωμένοις ανέτειλας· τοις αγνοούσι, ο αε παρν επεδήμησας· επ τν παρθενικν ήλθες νηδύν. Ο αχώρητος Θες ών, ούχ αρπαγμν ηγήσω τ είναι ίσα Θεώ, αλλ' εαυτν εκένωσας μορφν δούλου λαβών· τν εμν εν σο φύσιν ηυλόγησας· υπρ εμού τν νόμον επλήρωσας, του πτώματός μου τν ανάστασιν υπηγόρευσας. Εδωκας τοις υπ του άδου κρατουμένοις τν άφεσιν· του νόμου τν αρν απεσόβησας· εν σαρκ τν αμαρτίαν κατήργησας· της σης εξουσίας μοι τν δυναστείαν εγνώρισας· τυφλοίς τ βλέπειν απέδωκας· νεκρούς εκ τάφων ανέστησας· ῥήματι τν φύσιν ανώρθωσας· της σης ευσπλαγχνίας μοι τν οικονομίαν υπέδειξας· τών πονηρών τν βίαν υπένεγκας· τον νωτόν σου δέδωκας εις μάστιγας· τς δ σιαγόνας σου υπέθηκας εις απίσματα· ουκ απέστρεψας δι' εμ τ πρόσωπόν σου απ αισχύνης εμπτυσμάτων.

Ο λας λέγει. Κύριε, ελέησον.

Ο ιερες λέγει. Ως πρόβατον επ σφαγν ήλθες, μέχρι σταυρού τν εμν κηδεμονίαν υπέδειξας· τω σω τάφ τν εμν αμαρτίαν ενέκρωσας· εις ουρανν την εμν απαρχν ανεβίβασας· της σής αφίξεώς μοι τν παρουσίαν εμήνυσας, εν η μέλλεις έρχεσθαι κρίναι ζώντας κα νεκρος, κα αποδούναι εκάστ κατ τ έργα αυτού.

Ο λας λέγει. Κατ τ έλεός σου Κύριε.

Ο ιερες λέγει. Ταύτης μου της ελευθερίας προσφέρω σοι τ σύμβολα, τοις ρημασί σου επιγράφω τ πράγματα. Σύ μοι τν μυστικν ταύτην παρέδωκας της σης σαρκς, εν άρτ κα ον τν μέθεξιν.

Ο λας λέγει. Πιστεύομεν.

Ο ιερες λέγει. Τη γρ νυκτ η παρεδίδης αυτς σεαυτν, τής σεαυτού

εξουσίας.

Ο λας λέγει. Πιστεύομεν.

Ο ιερες λέγει. Λαβν άρτον εν ταίς αγίαις κα αχράντοις κα αμωμήτοις σου χερσν, ένευσας άνω πρς ίδιόν σου Πατέρα Θεν ημών κα Θεν τών όλων· ηυχαρίστησας ηυλόγησας ηγίασας έκλασας, μετέδωκας τοις αγίοις σου μαθηταίς κα αποστόλοις είπας· Λάβετε, φάγετε· τούτό μου εστν τ σώμα, τ υπρ υμν κα πολλών κλώμενον, κα διαδιδόμενον εις άφεσιν αμαρτιών· τούτο ποιείτε εις τν εμν ανάμνησιν. Ωσαύτως μετ τ δειπνήσαι, λαβν ποτήριον, κα εκέρασας αυτ έκ γεννήματος αμπέλου κα έξ ύδατος, ηυχαρίστησας ηυλόγησας ηγίασας μετέδωκας τοις αγίοις σου μαθηταίς κα αποστόλοις, είπας· Πίετε εξ αυτού πάντες· τούτό μου εστν τ αίμα, τ της καινής διαθήκης, το υπρ υμών κα πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών· τούτο ποιείτε εις τν εμν ανάμνησιν. Οσάκις γρ εσθίετε τν άρτον τούτον, πίνετε δ κα τ ποτήριον τούτο, τν εμν θάνατον καταγγέλλετε, κα τν εμν ανάστασιν ομολογείτε άχρις ου αν έλθω.

Ο λας λέγει. Αμήν.

Γʹ. Τν θάνατόν σου, κ. τ. λ.

Ο ιερες λέγει. Ωστε ούν, Δέσποτα, μεμνημένοι της επ γής συγκαταβάσεως, κα του ζωοποιού θανάτου, κα της τριημέρου σου ταφής, κα τής έκ νεκρών αναστάσεως, κα της είς ούρανος ανόδου, κα τής εκ δεξιών του Πατρς καθέδρας, κα τής μελλούσης απ' ουρανών δευτέρας κα φοβεράς, κα ενδόξου σου παρουσίας.

Εκφωνήσει. Τ σ εκ τών σών δώρων σοι προσφέροντες, κατ πάντα, κα δι πάντα κα εν πάσιν.

Ο λας λέγει. Σ αινούμεν, σ ευλογούμεν.

Ο διάκονος λέγει. Κλίνατε Θεώ μετ φόβου.

Ο ιερες λέγει εν εαυτώ κλίνας· Αυτς ούν, Δέσποτα, τη ση φωνή τ προκείμενα μεταποίησον· αυτς παρν, τν μυστικν ταύτην λειτουργίαν κατάρτισον· αυτς ήμίν της σης λατρείας τν μνήμην διάσωσον. Αυτς τ Πνεύμά σου τ πανάγιον κατάπεμψον, ίνα επιφοιτήσαν τη αγίᾳ κα αγαθή κα ενδόξ αυτού παρουσίᾳ αγιάσ κα μεταποιήσ τ προκείμενα, τίμια κα άγια δώρα ταύτα, εις αυτ τ σώμα κα τ αίμα της ημετέρας απολυτρώσεως.

Ο λας λέγει. Πρόσχωμεν.

Ο διάκονος λέγει. Αμήν.

Ο ιερες εκφωνήσει. Και ποιήσει τν μν άρτον τούτον γένηται εις τ άγιο σωμά σου, του Κυρίου δ κα Θεού κα Σωτήρος, κα Παμβασιλέως ημών Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών, κα εις ζων τν αιώνιον τοίς έξ αυτού μεταλαμβάνουσιν.

Ο λας λέγει. Αμήν.

Ο ιερες λέγει. Τ δ ποτήριον τούτο, τ τίμιόν σου αίμα, τ τής καινής διαθήκης σου, του Κυρίου δ, κα Θεού κα Σωτήρος, κα Παμβασιλέως ημών Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών, κα εις ζων τν αιώνιον τοίς έξ αυτού μεταλαμβάνουσιν.

Ο λας λέγει. Αμήν.

Ο ίερες λέγει κα ο λας αποκρίνεται τ, Κύριε ελέησον. Σ δυσωπούμεν, Χριστ ο Θες ημών. Τής Εκκλησίας σου, Κύριε, τν κρηπίδα κατάπηξον. Της αγάπης ημίν τν ομόνοιαν ρίζωσον. Της πίστεως τν αλήθειαν αύξησον. Της σής ευσεβείας ημίν τν οδν ευθυτόμη σον. Τος ποιμένας οχύρωσον. Τούς ποιμαινομένους ασφάλισαι. Δς τω κλήρ τν ευκοσμίαν. Τοις μοναχοίς την εγκράτειαν. Τοίς έν παρθενίᾳ τ σωφρονείν. Τοίς έν σεμνώ γάμ τν ευζωΐαν. Τοις έν μετανοίᾳ τ έλεος. Τοίς πλουτούσι τν αγαθότητα. Τοις πενομένοις την επικουρίαν. Τοίς πτωχοίς την βοήθειαν. Τος πρεσβύτας περίζωσον. Τος νέους σωφρόνισον. Τος απίστους επίστρεψον. Παύσον της Εκκλησίας τ σχίσματα. Των αιρέσεων κατάλυσον τ φρυάγματα. Πάντας ημάς πρς τν τής σής ευσεβείας ομόνοιαν σύναψον.

Ο λας λέγει. Κύριε ελέησον.

Ο Ιερες λέγει. Μνήσθητι, Κύριε, της ειρήνης της αγίας, μόνης, καθολικής,

κα αποστολικής σου Εκκλησίας, της απ περάτων εως περάτων της οικουμένης, κα των εν αυτή ορθοδόξων επισκόπων, των ορθοτομησάντων τν λόγον της αληθείας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: