Ήταν ένα αγωνιώδεις μήνυμα του Μητροπολίτη Ταράσιου από το Σάν Τιάγκο τής Χιλής λίγες μέρες μετά τον καταστρεπτικό σεισμό, «θέλεις - μπορείς να έλθεις SANTIAGO CHILE, εκεί πού είχαν τον σεισμό και χώρα είναι όλα καλά, για το Πάσχα;...». Βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση, δεν μπορούσα. Ήδη είχαμε προγραμματίσει από την ενορία, να φύγουν τρεις πρεσβύτεροι για να εξυπηρετήσουν χωριά τής υπαίθρου στον Βόρειο Έβρο, και τα νησιά Μήλο και Ηράκλεια των Κυκλάδων. Ζήτησα βοήθεια, απευθύνθηκα στον Γραφείο προσωπικού τής Επισκοπής, τηλεφώνησα σε Εκκλησιαστικές Κοινότητες πού υπηρετούν από δύο άγαμοι κληρικοί.
Παρακάλεσα, αν δεν θέλετε να πάτε, έλαχε να κάνετε τις ακολουθίες στην δική μου Κοινότητα να πάω εγώ. Καλή πρόθεση, αλλά όχι διάθεση. Περίσκεψη και πόνος. Ήξερα πώς υπάρχει θέμα. Δεν τα κατάφερα, ντρεπόμουν να τηλεφωνήσω να μάθω τί τελικά έγινε. Κοινώνησαν οι Χιλιανοί Ορθόδοξοι Χριστό Άναστάντα;
Είμαστε χωρίς θυσιαστικές καταβολές, χωρίς ιεραποστολικό ζήλο, χωρίς ανιδιοτελή αγάπη. Δεν ακούσαμε ποτέ με τα αυτιά τής ψυχής τον «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη...», και ας τον έχουμε πει εκατοντάδες φορές σε Βαπτίσματα ή Κυριακάτικοι όρθρους. Μένουμε βολεμένοι με τον καλό μας αυτοκίνητο, τον πατρικό ή και όχι σπίτι μας, την «μεγαλοσύνη» των αστικών ενοριών, όπου τα πλήθη θα καμαρώσουν τον Αρχιμανδρίτη ίερουργούντα και κηρύττοντα. Μετά, κενότητα μπροστά σε μία τηλεόραση ή σε κάποια καφετέρια σκοτώνοντας την ώρα μας. Ναι και γιατί όχι μερικές συνεδρίες στον ψυχολόγο και όλα καλά. Εντάξει μην με δέρνετε, σίγουρα όχι όλοι, αλλά κάποιοι. Συνομήλικοι μου και νεώτεροι, γιατί όχι και παλαιότεροι. Τα πάντα ή φαινόμενη λατρεία και μετά τίποτα.
Είναι τον 2002 πού τον πρώτο μου Πάσχα σαν πρεσβύτερος, κλήθηκα από τον τότε Ζιμπάμπουε Χρυσόστομο να βρεθώ Μεγάλη Εβδομάδα σε κάποια Ελληνική Κοινότητα στον κέντρο τής Αφρικής Μπουζουμπούρα πρωτεύουσα του Μπουρούντι, ενορία μέσω εμφυλίου πολέμου. Ή απάντηση στην αγωνία τής Μάνας «πού πάς;»: «Μάνα όταν ήσουν μετανάστρια στην Αυστραλία, δεν ήθελες να ακούσεις Χριστός Ανέστη. Φεύγω, και αν συμβεί κάτι μην με φέρετε πίσω και εκεί ό Θεός τον ίδιο χώμα έφτιαξε». Σκληρό, μα ό Θεός μου 'δωσε πιστούς γονείς, και δυνατό πνευματικό Πατέρα, πού τα παιδιά του, τα σκόρπισε στις ανάγκες τής 'Ορθοδοξίας παντού. Μετά από πολύωρο ταξίδι, πού πλησίασε τον 24ωρο με τις μετεπιβιβάσεις, έφτασα απόγευμα Κυριακή των Βαΐων. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τις ακολουθίες αργά, για λόγους ασφαλείας.
Αρχίσαμε με την ευλογία των Βαΐων και τον Νυμφίο. Πέρασαν οι μέρες του Πάθους ήρθε ή Ανάσταση. Τα παιδιά. Ελληνόπουλα και Μιγάδες, ενθουσιασμένα από την συμμετοχή τους στις ακολουθίες. Εικόνες πού θα μείνουν ανεξάλειπτες στις ψυχές τους. Οκτάχρονα παιδιά να κρατούν τον χρυσοκέντημα του Επιταφίου. Τα μεγαλύτερα ενθουσιασμένα από την συμμετοχή τους, πριν φύγω με γέμισαν με δώρα, ζωγραφιές και ψηφιακούς δίσκους, πού μόνα τους αντέγραψαν, με αφρικάνικη μουσική. Φυσικά και θυμάμαι τον επίτιμο Πρόξενο και τον οδηγό του ένα βράδυ στον αυτοκίνητο, να τραβάνε ξαφνικά τα όπλα του και να μου λένε, «ανάγκες έχουμε εμπλοκή καλύψτε τον κεφάλι σας ανάμεσα στα καθίσματα». Δεν συνέβη τίποτα, μα μετά από λίγο καιρό, έτσι δολοφονήθηκε ό εκεί Παπικός Αρχιεπίσκοπος.
Πάντα στην προσκομιδή δεν λησμονώ να μνημονεύω των ενορία Μπουζουμπούρα του Μπουρούντι, Πρώτη τής Κωνσταντινουπόλεως, Άλγερίω τής Άλγερίας, Ήρακλεία των Κυκλάδων, Μπανγκόκ τής Ταϊλάνδης, Μπουένος Άιρες και Μαρ δεν Πλάτα τής Αργεντινής, Μοντεβίδεο τής Ουρουγουάης, Σάο Πάολο τής Βραζιλίας, Ορθοδόξων Χριστιανών. Λίγων θυμάμαι τα ονόματα, αλλά δεν ξεχνώ την χαρά τους για τον ότι έκαναν Πάσχα και κοινώνησαν Σώμα και Αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν την αιώνιων.
Μερικούς μήνες μετά τον τσουνάμι στην Νοτιοανατολική Ασία και κάνουμε Πάσχα στην αίθουσα ενός ξενοδοχείου στην Μπανγκόκ τής Ταϊλάνδης. Τέτοια εξωτικά λουλούδια πού στόλισαν τον τραπέζι πού χρησιμοποιήσαμε για επιτάφιο δεν ξανάδα πουθενά. Τα έφερε μία αλλόπιστη σύζυγος Έλληνα. Μα μετά Ρουμάνοι, Αμερικανοί, Έλληνες, κάποιοι Αιγύπτιοι, Λειτουργία και Χριστός Ανέστη στα Ελληνικά και Αγγλικά με Αραβικές και Ρουμάνικες ψαλμωδίες.
Όταν γύρισα από την Μπανγκόκ, ό Αρχιεπίσκοποι Χριστόδουλος μου είπε: «έψαξα να σε βρω στον τηλέφωνο, προσπάθησα να σου στείλω φαξ». Αυτό ήταν ή πολυτιμότερη αμοιβή μου, γιατί ό τότε Χόνγκ Κόνγκ Νικήτας δυσκολευόταν οικονομικά ακόμα και για τα εισιτήρια. «Μακαριότατε, του είπα, σας ευχαριστώ μα και συνάμα σας παρακαλώ μην ψάχνετε εθελοντές για τέτοιες αποστολές, να τον επιβάλει ή Εκκλησία μας, ώστε όλοι οι νεαροί άγαμοι πρεσβύτεροι να φεύγουν τέτοιες μέρες για τον εξωτερικό και την επαρχία». Συνέχισα να του μιλώ για τα συναισθήματα των ανθρώπων, πού δεν είχαν ελπίδα πώς θα βρεθεί παπάς για να προσκυνήσουν Επιτάφιο και να μεταλάβουν. Ευχές και συγχαρητήριε επιστολές Του, κειμήλια μνήμης.
Πρωτύτερα για δύο χρόνια, σ' ένα νησάκι 70 κατοίκων στις Μικρές Κυκλάδες, και κράτησα όμορφες νοσταλγικές εικόνες. Την μία χρονιά λειτουργήσαμε μετά τον Πάσχα και με αρκετή οδοιπορία σε χαμένα μονοπάτια, σε ένα ερειπωμένο Εκκλησάκι, την επόμενη λίγο πιο κάτω κοντά στον δρόμο ήταν έτοιμο ένα νέο, αφιερωμένο στον Άγιο Αθανάσιο όπως και τον παλιό. Μεγάλα τα τής πίστεως κατορθώματα. Και μετά Λατινική Αμερική γεμάτη Έλληνες και όχι μόνο 'Ορθοδόξους.
Ό 'Επίσκοπος αγωνιά, δεν υπάρχουν χρήματα για τα εισιτήρια, αλλά στην 52χρονη ιστορία τής Κοινότητας του Μαρ δεν Πλάτα ποτέ δεν έκαναν Μεγαλοβδόμαδο. Πάντα την Κυριακή του Θωμά κατέβαινε ό μακαριστός Ασσου Ιάκωβος, τούς λειτουργούσε και τούς κοινωνούσε. Άξιζε ή θυσία. Την κάναμε. Ένας Ισπανόφωνος κληρικός μαζί μας ό π. Χρυσόστομος. Κοντά 4.000 ευρώ έξοδα, αλλά τί χαρά για τούς 200 Έλληνες, έψαλλαν τα εγκώμια, τα παιδιά τους άκουσαν στα Ισπανικά κείμενα και Ύμνους. Όλα ανέλπιστα για εκείνους μα και για μάς ευλογία μεγάλη.
Την επόμενη χρονιά. «Ξέρεις αδελφέ χειροτόνησα έναν Ιερέα για τον Σάο Πάολο με περασμένα τα 70. Δεν τα καταφέρνει καλά. Κάνει μία Λειτουργία και Βαπτίσματα, Κηδείες αλλά δεν θα βγάλει Μεγαλοβδόμαδο. Πέρυσι πήγε κάποιος κληρικός από την Θεσσαλονίκη μα δεν μπορεί φέτος. Θα σου πληρώσω τον εισιτήριο και θα σε φιλοξενήσουν εκεί οι Έλληνες. Να 'ναι ευλογημένο και Σάββατο του Λαζάρου στην Βραζιλία. Πόσο όμορφα όλα, τα είχε στην διάθεσή μας ό παλιός εκεί εφημέριος Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος. Ένδυτές στα πράσινα για των Βαΐων, μαύρα και βιολετή, κόκκινα για την Ανάσταση. Ευαγγέλια και Ιερά Σκεύη, τίποτα δεν έλειπε από τον Ναό του Αποστόλου Πέτρου. Ακριβώς αντίθετα από την Μπανγκόκ. Εκεί μία μεγάλη βαλίτσα βγήκε από τον Μετρό και ό φέρων μου είπε: «εδώ μάλλον έχει ότι χρειαστείτε». Ναι είχε ότι χρειάστηκα, αλλά και να μην είχε θα τα καταφέρναμε. Ότι δεν θέλει δεν κάνει ό άνθρωπος.
Λένε πως ζουν μόνο στον Σάο Πάολο 20.000 Έλληνες. Των Βαΐων γέμισε ή Εκκλησιά, στα αύγικά λιγότεροι. Για πρώτη χρονιά χρησιμοποιήσαμε στις ακολουθίες και Πορτογαλικά. Ζητήσαμε τις φυλλάδες από τον Ορθόδοξο Σύρο Μητροπολίτη Σάο Πάολο κ. Δαμασκηνό, πού εθιμοτυπικά επισκεφτήκαμε την Μεγάλη Τρίτη. Έτσι έγινε δυνατόν και οι νεώτεροι, πού δεν καταλαβαίνουν Ελληνικά, να πάρουν μία γεύση από τα Ιερά κείμενα, μάλιστα διαβάζοντάς τα, όσοι επιθυμούσαν από τούς προσερχόμενοι. Όμορφη στιγμή, όταν οι έφηβοι πού μετείχαν στον Νιπτήρα διάβασαν διαδοχικά την Δοξολογία. Την Μεγάλη Παρασκευή περάσαμε τούς 500 και την Ανάσταση αγγίξαμε τούς 300-350. Ήρθαν και οι Βραζιλιάνοι γιατί ό Βραζιλιάνος Ορθόδοξος Παπάς πήγε στον Περού, να αντικαταστήσει τον εκεί γέροντα εφημέριος πού αρρώστησε. Βλέπετε ό Ναός δεν βρίσκεται σε τόσο ασφαλή περιοχή, οι αποστάσεις μεγάλες και ό φόβος από την εγκληματικότητα μεγαλύτερος. Αυτά συγκράτησαν τούς περισσότεροι από 1000, πού γέμισαν ένα κτήμα τον πρωί του Πάσχα, για να τσουγκρίσουν κόκκινο αυγό και να φάνε ψητό αρνί. Κάναμε τον Εσπερινό τής Αγάπης και μετά Πάσχα Ελλήνων, με παιδιά πού δεν είδαν ποτέ τον Ελληνικό χώμα, μα χόρευαν λεβέντικα τον τσάμικο. Και Κυριακή του Θωμά, νοτιότερα στον Μαρ δεν Πλάτα, μην μείνουν και φέτος αλειτούργητοι.
«Πάσχα πάντας άγιάζον πιστούς» και τί να πρωτοθυμηθείς. Στον Αλγέρι μέσα στην Ελληνική πρεσβεία και τον εκεί παρεκκλήσι τής 'Αγίας Τριάδος, μία γυναίκα με δύο παιδιά έντρομη ρωτά μήπως ή εικονοληπτική μηχανή παρουσιάσει σε Αλγερινό κανάλι την τελετή και την δει ό Μουσουλμάνος άντρας της. Είναι κρυφά από εκείνον στον Ναό. Να εξομολογηθώ σε ποιά γλώσσα. Γαλλικά και Ρωσικά πού ήξερε δεν τα καταλάβαινα. Πες τα, ακούει Εκείνος και δόξα τω θεώ μετά από χρόνια κοινώνησαν μάνα και τέκνα. Εικόνες πού δεν θα σβήσουν ποτέ. Εικόνες όμως πού δεν θέλουν να ζήσουν συνάδελφοι μου κληρικοί.
Χριστός Ανέστη και αυτό τον κείμενο δεν πρέπει να υπογράφει γιατί έχει μέσα πολλά εγώ.
Αληθώς Ανέστη και ας τον υπογράψει λοιπόν
Ένας Παπάς
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ. ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΘΝΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου