Συνομιλία με τον Αρχιμανδρίτη κ. Ιωακείμ, Δίκαιος της Σκήτεως Προφήτου Ήλιου
-
- Μανώλης Μελινός: Ή εργασία, αγαπητοί μου αναγνώστες, είναι κατά την Γραφή ή πρώτη απονέκρωση της αμαρτωλής ανθρωπότητας. Ή εργασία ή κοπιώδης είναι αυτή ή ίδια μια ασκητική πράξη. Βέβαια ό μοναχός αρνείται την ιδιοκτησία. Μακράν αυτού ή διάθεση κατοχής υλικών αγαθών. Όλοι εμείς οι άλλοι κοπιάζουμε προσπαθώντας ν' αποκτήσουμε τον μερίδιο μας μέσα στα έργα του Θεού. Εργαζόμαστε όχι μόνο για να σχηματίσουμε μια ιδιοκτησία από αυτά, αλλά για να σημειώσουμε εκεί την σφραγίδα της κατοχής μας, ενσωματώνοντας σ' αυτήν ένα μέρος της σκέψεως και των αισθημάτων μας.
'Ο μοναχός κοπιάζει περισσότερο απλώς όλους, δίχως όμως να προσδοκά ανάλογη των κόπων του ανταμοιβή. Όχι μόνον αρνείται κάθε ιδέα ιδιοκτησίας, αλλά' αρνείται ακόμη και να βάλει στον έργο του την σφραγίδα τής προσωπικής του εργασίας. Τα τίμια χέρια του αρνούνται να κρατήσουν τον προϊόν των ικανοτήτων του!
Όλες αυτές τις σκέψεις -και όχι μόνον αυτές- γέννησε ή αναστροφή μου εδώ στην Σκήτη του Προφήτου Ήλιου, με την Αδελφότητα της. Μία βομβούσα κυψέλη αεικίνητων πατέρων. Ευλογία του Θεού ή επικοινωνία μαζί τους, εντολές τω προσώπου του Γέροντος των π. Ιωακείμ, προς τον όποιον και απευθυνόμεθα υίκώς. 'Ολόκληρη ή συνομιλία -πού άφορα διάφορα πνευματικά θέματα- παρατίθεται σε άλλο βιβλίο τής Σειράς «Πείρα Πατέρων».
- Γέροντα, ευλογείτε. Πείτε μας δύο λόγια για το σύγχρονο Αγιολόγιο του Όρους.
-'Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ: Ό Κύριος να σας ευλογεί. Μεγάλη είναι ή χαρά μου την όποια γεννά ή συνάντηση μας αυτή, όντος των ιερών ορίων του Περιβολιού την ς Παναγίας μας, τής Κυρίας Θεοτόκου.
Κάθε φορά πού επικοινωνούμε, χαίρομαι και αγαλλιώ κι ευλογώ το Όνομα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού για όλα τα δώρα Του, εν οις και αυτό! Θυμάστε πού λέγει: Αδελφός υπό αδελφού βασταζόμενος, ως πόλις οχυρά...
Άλλ' ας μη μακρηγορήσω επικοινωνούμε' αυτών. Σπεύδω ν' απαντήσω στο ερώτημα σας περί του συγχρόνου αθωνικού Αγιολογίου, το όποιο είναι πλουσιότατο, καθώς -ευδοκία και άγαθότητι του Αγίου Θεού, ταις πρεσβείαις της ύπεραγίας Κυρίας Θεοτόκου- συνεχώς εμπλουτίζεται!
Εΐν' έργαστήριον άγιότητος το Αγιον Όρος! Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν οι άγιοι, γιατί αυτός ό τόπος αύτη την παράδοση έχει! Στους επισκέπτες τούς πολλούς πού έχουμε τώρα κι έρχονται να προσκυνήσουν με μεγάλη ευλάβεια τα Λείψανα των Αγίων και τις θαυματουργές εικόνες, τούς λέω: Αλίμονο να φύγετε από το Αγιον Όρος και να μην αισθανθείτε την αγιότητα του. Έδώ μέσα, στην σημερινή κατ' εξοχήν δύσκολη εποχή -πού έχουμε καθίζηση πνευματική- υπάρχουν άγιες ψυχές. Δεν φαίνονται· Είναι στην αφάνεια. Πρέπει να ψάξει κανείς πολύ για να τις βρει (και' πάλι, αν τις βρει) όχι μόνο στ' ασκητήρια και στα σπήλαια, αλλά και στα κοινόβια μέσα... Εκεί πού δεν περιμένεις, ξεπετάγεται ένας ό όποιος σε αφήνει κατάπληκτο με την καλοσύνη, την απλότητα του, την διάκριση, την ταπεινοφροσύνη του... Όλοι' αυτά βέβαια είναι καρποί προσπάθειας ισοβίου... Υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι άνθρωποι μέσα στο Αγιον Όρος...
Θα σας πω ένα χαρακτηριστικό με τον Γέροντα Παΐσιο: Μία μόνο φορά τον συνάντησα. Μου έλεγαν να ξαναπάμε και τούς έλεγα ότι εγώ δεν είμαι άξιος ούτε τα πόδια του να φιλήσω... Κι έκανα καλά νομίζω, γιατί την μία φορά πού τον είδα, ωφελήθηκα πάρα πολύ. Ήταν καθοριστική αυτή ή μία συνάντηση μαζί του... Ητο χειμώνας, θυμάμαι, αρχές Φεβρουαρίου. Είχε πολλά χιόνια και
αναγκάστηκα να πάω με τα πόδια την απόσταση αυτή από την σκήτη. Όταν πήγα, ήταν κι ένας άλλος μοναχός, προϊστάμενος μάλιστα, από την Μονή τής Λαύρας. Όταν λοιπόν είδα τον Γέροντα, αμέσως μου είπε: «Επιτέλους, ήρθες! Επιτέλους ήρθες να σε γνωρίσω»! Τα 'χασα... Ε, μιλήσαμε στον άγιο αυτόν άνθρωπο, του είπαμε ότι είχαμε να του πούμε. Κάποια στιγμή σηκώθηκε και βγήκε έξω απευθυνόμεθα' το πορτάκι του με το κρύο αυτό... Τότε ό Λαυριώτης Γέροντας πρόλαβε και μου είπε: Κάθε δύο λεπτά σηκωνόταν επάνω ό π. Παΐσιος και πήγαινε μέχρι το ρέμα κι έλεγε: «Έρχεται, έρχεται, έρχεται ό π. Ιωακείμ»!
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μα δεν με περίμενε, δεν με είχε δει ποτέ και δεν τον είχαμε ειδοποιήσει ότι θα τον επικοινωνούμε- σκεπτόμασταν! Δεν είχαμε μέχρι τότε συναντηθεί, αλλά' όταν υπηρετούσα στην Καβάλα μου έστελνε ανθρώπους να εξομολογήσω. Έρχονταν και μου έλεγαν ότι ό Γέρων Παΐσιος τούς είπε να εξομολογηθούν σε μένα. Είχαμε μια «γνωριμία» εξομολογήσω αποστάσεως.
Μετά λίγο καιρό από την συνάντησή μας, αρρώστησε και κοιμήθηκε ενταφιάζεται Κυρίω. "Έχω την πολυτιμότατη ευχή του κυματοθραύστη στην ζωή μου!..
- Μ.Μ.: Γέροντα, τώρα που κοιμήθηκαν ό Γέρων Παΐσιος, ό π. Πορφύριος, ό π. Ιάκωβος, ό π.' Επιφάνιος, ό π. Έφραίμ και άλλοι Γεροντάδες...
- Γέρων Ί.: ...Ουκ έκλείψουσι τη Έκκλησία στρατιώται! Τότε άνθος της άγιότητος -τό ξαναλέω δυνατά- θ' ανθίζει σε όλα τα μήκη και πλάτη τής οικουμένης, αλλά ιδιαίτερα έδώ στον Αγιον Όρος πού είναι περιβόλι κι εργαστήρι άγιότητος. Ένας ενταφιάζεται, δέκα φυτρώνουν!
- Μ.Μ.: Πιστεύετε λοιπόν ακράδαντα ότι και σήμερα υπάρχουν ζώντες άγιοι στον Αγιον Όρος;
- Γέρων : Μπορεί και μεγαλύτεροι από τον Γέροντα Παΐσιο!..
-Μ.Μ.: Τί λέτε, Γέροντα;!
- Γέρων Ί.: Ναι...
- Μ.Μ.: Μεγάλη κουβέντα και τόσο παρήγορη για 'μάς...
- Γέρων Ί.: Μπορεί και μεγαλύτεροι από τον π. Παΐσιο! Ό Θεός γνωρίζει ποιούς αποκαλύπτει και ποιούς όχι. Μπορεί εμείς να μην είμαστε άξιοι να μας αποκαλύψει ό Θεός τους Άγιους του Άγιου Όρους. Τότε βλέπω και με τούς ανθρώπους πού συναναστρέφομαι. Έρχονται κι έδώ καλογεράκια από μοναστήρια και από άλλες σκήτες και από κελιά να προσκυνήσουν. Ε, από τον πώς προσκυνούν, από τον βλέμμα τους, από τη λάμψη πού έχει τον πρόσωπο τους, καταλαβαίνω ότι ναι, είναι άγιοι!.. Μάλιστα και νέοι άνθρωποι. Ίσως μάλιστα οι νέοι έρχονται με μεγαλύτερες προϋποθέσεις ν' αγιάσουν όντως στον Άγιον Όρος, γιατί ξέρουνε τώρα καλύτερα γιατί έρχονται...
- Μ.Μ.: Γέροντα, ευχαριστίες εκ βάθους ψυχής!
- Γέρων Ί.: Σε μένα; Γιατί; Τον Κύριο να ευχαριστείτε για όλα. Εμένα να με λυπάστε για τις ατέλειες και τις αμαρτίες μου και να προσεύχεσθε, παρακαλώ, για την αναξιότητα μου.
-Μ.Μ.: Πόσο διδακτικοί, αγαπητοί μου αναγνώστες, οι λόγοι τής βαθιάς ταπεινοφροσύνης του Γέροντος Ιωακείμ... Μου θύμισε τον λόγο του άγιου Συμεών του Ευλαβούς: «Οφείλει είναι ό μοναχός εν τω μοναστηρίω ώς ών και μην ων και μην φαινόμενος, μάλλον δε μηδέ γνωριζόμενος. Ώς ών μέν τω σώματι, μην ών δε τω πνεύματι, μην φαινόμενος δέ ειμή μόνοις διά του Άγιου Πνεύματος τοις καθαροϊς την καρδία, μην γνωριζόμενος δε διά τον μην έχειν μετά τινός τι».
ΣΕΙΡΑ ΠΑΤΕΡΩΝ 1 . ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ. Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ Γ. ΠΑΙΣΙΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου