Όταν ό Γέροντας έθετε στον άγιο Δισκάριο την μερίδα της Θεοτόκου, των αγίων Ασωμάτων, όλων των Αγίων και του λαού του Θεού, προγευόταν την ενότητα και την κοινωνία της Εκκλησίας «στην παγκόσμιο σύνοδο» της Βασιλείας των ουρανών. Ήδη από τα πρώτα χρόνια, τόνιζε στις αδελφές την καθολικότητα της Εκκλησίας: «Ας είμαστε λίγοι εμείς που λειτουργούμε εδώ. Και δύο-τρείς μόνο ανοίγουν είμαστε συνηγμένοι επί το αυτό, αποτελούμε το πλήρωμα της οικουμενικής Εκκλησίας και ή αναίμακτος λατρεία μας σώζει όλη την οικουμένη».
Με άγρυπνη προσοχή και πνευματική αγαλλίαση τελούσε πάντοτε την Θεία Μυσταγωγία και τόνιζε: «Τα πάντα στην λατρεία αναβλύζουν την Χάρι του αγίου Πνεύματος. Από το "Ευλογητός ό Θεός", το "Κύριε έλέησον" έως και αυτόν το "Αμήν", που σημαίνει την συγκατάθεση μας στην δοξολογία, μπορούμε να αντλούμε αστείρευτες πηγές δακρύων. Αυτοί που ενσαρκώσεως γνώσει βίωναν το μυστικό νόημα των Θείων λογίων, έκαναν κρυστάλλινη την ψυχή τους χύνοντας δάκρυα πολλά!.. Να ανοίξουμε, λοιπόν, κατά την Θεία λατρεία, την θύρα του ουρανού με την αμετεώριστη προσευχή μας. Τί θησαυρούς κρύβει ή ορθόδοξη λατρεία! Μην τους αφήνουμε ανεκμετάλλευτους».
Δεν ήταν λίγες οι φορές, πού τον αντίκριζαν μέσα στον ιερό Βήμα, με υψωμένα τα χέρια του, να είναι απορροφημένος από τον Θείο διάλογο. Άλλοτε, πάλι, φαινόταν να συνομιλεί με τούς εικονιζόμενους Αγίους, σαν να ήσαν ζωντανοί. Ή Γερόντισσα Μακρίνα διηγείται ότι συχνά, όταν έμπαινε στον ιερό, για να δώσει ονόματα προς μνημόνευση, ό Παππούς δεν την έπαιρνε είδηση, καθώς ευρισκόταν με τα χέρια υψηλά, αλλοιωμένος μέσα σε κόσμο μυστικό και ουράνιο. Στην μορφή του ήσαν αποτυπωμένα τα ίχνη της Χάριτος από την Θεία επικοινωνία.
Ίδού πώς απεκάλυπτε το ρεύμα της δοξολογικής ευχαριστίας που τον πλημμύριζε: «Όλη ή ζωή, όπως και ή Λειτουργία, είναι μία συναυλία. Να εισαχθούμε στην λειτουργία του σύμπαντος. Όλα λειτουργούν! Και τα λουλούδια, πού φωτίζουν με το κάλλος τους... και τα ζώα και το πυρ και ή χάλαζα και ή χιών και ό κρύσταλλος και οι καταιγίδες... Και εμείς οι άνθρωποι, που πλάι στα άψυχα τοποθετούμεθα στον κήπο του Θεού, καλούμε όλη την δημιουργία για να υμνήσουμε μαζί τον Θεό. Δεν μας επαρκεί το δικό μας στόμα... Έχομε ανάγκη από όλα τα στόματα τής δημιουργίας, για να δυνηθούμε να Τον υμνήσουμε. Παρακαλούμε όλο το σύμπαν να δοξάσει μαζί μας τον Δημιουργό!
»Όταν αντιληφθείς ότι ό Θεός είναι ό Δημιουργός και όλα είναι πλάσματα τής αγάπης Του και δημιουργήματά Του και ότι και εσύ είσαι ένα από αυτά, δεν φέρεις την άστεκτο μεγαλοσύνη και αναφωνείς: Όλα έχετε υποχρέωση να δοξολογήσετε τον Θεό. Και σεις βράχοι με την σιωπή σας, και σεις πεύκα χωρίς να ομιλήσετε, και όλα τα δένδρα με τον ψιθυρισμό των φύλλων σας και σεις άνθη με την ωραιότητα σας και την ευωδία σας και σεις έντομα με τον βομβισμό σας". Και εμείς οι άνθρωποι στεκόμαστε μέσα σε αυτήν την παγκόσμια συναυλία, που αντηχεί στον σύμπαν... Μέσα στα εκατομμύρια των άστρων, των ζώων, των φυτών, είμαστε και εμείς ένα δημιούργημα τής αγάπης του Θεού... και προεξάρχομε τής δοξολογίας!».
Μόλις, λοιπόν, άρχιζε ή Δοξολογία, δεν ευρισκόταν πλέον στην γη μετέθετε τον νου και την καρδία του στον Ουρανό. Είχε εισδύσει στην «μυστική και οικουμενική λατρεία του σύμπαντος» και ετοιμαζόταν να είσέλθη στην «Ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» και να ζήση την κοινωνία των Αγγέλων, των Αγίων και όλης τής κτίσεως, πού με θάμβος δοξολογεί τον Θεό.
Όταν ή Χάρις του Θεού περισσεύει, τότε οι έλλάμψεις Της αντανακλούν στον έσοπτρο τής καρδιάς του έλλαμπομένου και αντιφεγγίζουν και στις ψυχές αυτών που τον περιβάλλουν. Ό Γέροντας, στην προσπάθειά του να εγχαράττη τα του Πνεύματος δόγματα στις καρδιές των παιδιών του, φωτεινογραφούσε τα υπερφυή του βιώματα επάνω τους, θέλοντας να τις κάνη μετόχους τής Θείας ευφροσύνης και έλεγε: «Είπαμε πολλές φορές ότι, όταν λειτουργούμε, δεν εισερχόμεθα μόνο στον ιερό Ναό, αλλά και σε όλη την δημιουργία και στήνομε μέσα μας το θυσιαστήριο, το ιδρυμένο από τον Ίδιο τον Θεό! Εκεί, μέσα στην βαθειά καρδία, εισερχόμεθα να δοξολογήσουμε μαζί με όλα τα όντα -και με τα άψυχα ακόμη- για να μπορέσουμε να ενστερνισθούμε την Χάρι του Θεού και το έλεος του Θεού και να αποκτήσουμε την πλήρη επίγνωση του μεγαλείου τής λατρείας, τής Θείας Λειτουργίας.
»Τότε αίσθανόμεθα ότι εισήλθαμε πλέον στην αέναο ζωή, στην οποία κυλάει συνεχώς ή δημιουργία του σύμπαντος, του φωτός... τής γης... τής θαλάσσης... του ουρανού! Μέσα σ' αυτή την αέναο ζωή, που την έδωσε ό Θεός, "ό "Ων, ό Ην και ό Ερχόμενος,,, κινούνται τα πάντα και λειτουργούν τα πάντα. Όταν εισερχόμεθα εκεί μέσα και εμείς, γνωρίζομε εικόνες και φαινόμενα και κινήσεις -ναι- του κτιστού κόσμου, αλλά και των άκτιστων ενεργειών του Θεού, και ζούμε την πραγματική λειτουργία του σύμπαντος!..».
ΒΙΒΛ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου