Στο κεφάλαιο αυτό προστέθηκε από τά αρχεία των έκδοτων της αδελφότητας του όσιου Γερμανού της Αλάσκας.
Ό π. Συμεών έζησε σ’ ένα κελί της μονής Πέτσορι, είκοσι σκαλιά κάτω από τό έδαφος. Τό κελί αυτό τό χρησιμοποίησε ό γέροντας από υπακοή.
Την ημέρα ό π. Συμεών δούλευε στο ξυλουργείο ή στον ιερό λόφο, στα μελίσσια. Είχε ζήσει πολλά χρόνια στο μετόχι του μοναστηριού στο Μουστίσεβο μέ ησυχία καί σιωπή, μαζί μέ τό δόκιμο μοναχό Κωνσταντίνο, προτού οριστεί στο διακόνημα του πνευματικού πατέρα των αδελφών της μονής των Σπηλαίων. Θυμήθηκε καί μου διηγήθηκε τό πρώτο διακόνημα του καντηλανάφτη πού είχε όταν μπήκε στήν αδελφότητα της μονής των Σπηλαίων. Έπρεπε να καθαρίζει καί να φροντίζει τά καντήλια του μοναστηριού, μαζί μέ άλλα διακονήματα πού τού είχαν αναθέσει.
Από τό Πέτσορι τόν επισκέπτονταν πλήθος γυναίκες γιά να τόν συμβουλευτούν καί να εξομολογηθούν. Ό διά Χριστόν σαλός των Σπηλαίων Βάσενκα Τσάρσκ επίσης προσκολλήθηκε κοντά του. Ό Βάσενκα ήταν τριάντα χρόνων, είχε όμως την απλότητα του μικρού παιδιού. Ήταν ένας ανεπιτήδευτος άνθρωπος της προσευχής. Όταν ό Βάσενκα μάζευε στο Πέτσορι ελεημοσύνες, ό π. Συμεών του έπαιρνε κάποια από τά χρήματα καί του αγόραζε παπούτσια.
Συχνά έκλαιγε καί διέκοπτε την ακολουθία, συνήθως την ώρα πού διάβαζαν τό ευαγγέλιο στον υπόγειο ναό της Κοιμήσεως, στήν πρωινή λειτουργία. Σ’ αυτές τίς πρωινές λειτουργίες συμμετείχα κι εγώ.
Πριν από τό Β' παγκόσμιο πόλεμο σκεφτόμουν να πάω στο Βαλαάμ, μου είπε ό π. Συμεών. Αργότερα όμως δεν τό μετάνιωσα πού δεν πήγα. Άκουσα πώς εκεί υπήρχε πολύς φθόνος ανάμεσα στούς μοναχούς, κυρίως προς εκείνους πού προσεύχονταν μέ θέρμη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου