Ή Αλεξάνδρα Προχόροβα διηγείται τά εξής μέχρι τό 1956 είχε παραχωρήσει ό Θεός να υποφέρω από πάθηση τού νευρικού συστήματος, πού δεν ανταποκρινόταν στη φαρμακευτική θεραπεία. Όπως λέει ό λαός, υπόφερα από πόρτσα. Αυτό σημαίνει πώς είχα γίνει θύμα από κάποιο «κακό μάτι». Ό Θεός μ’ ελέησε όμως κι ή Παναγία μας έστρεψε τή ματιά της στήν αρρώστια μου καί μου έδειξε μια φωτογραφία τού γέροντα-γιατρού Συμεών, πού ζούσε στο μοναστήρι της.
Εγώ γενικά δεν εκκλησιαζόμουν, δεν είχα κανένα ενδιαφέρον γιά τά πνευματικά θέματα. Έτσι ή δύναμη τού εχθρού εισχωρούσε εύκολα μέσα μου. Ό Μεγάλος Ποιμήν μας όμως, ό Χριστός, φαίνεται πώς μέ λογάριασε κι εμένα μέλος τού ποιμνίου Του καί μέ οδήγησε να πιω νερό από την αγία πηγή Του.
Έφτασα στο μοναστήρι στο τέλος της θείας λειτουργίας κι αμέσως μετά πήγα να συναντήσω τό Γέροντα, όπως πηγαίνει κάποιος σ’ ένα συνηθισμένο γιατρό, κι άρχισα να του λέω πώς έχω Πόρτσα. Ό Γέροντας μου πρότεινε τό σταυρό γιά να τόν ασπαστώ καί είπε:
Εκείνη τή στιγμή άρχισα να κάνω εμετό, ένιωσα άσχημα καί κάποιος φώναζε μέσα μου. Δε θυμάμαι τίποτα’ άλλο άπ’ όσα μου συνέβησαν.
Στο μοναστήρι έμεινα σχεδόν ένα μήνα. Πόσο χάρηκαν οι φίλοι μου πού μέ φρόντιζαν τον καιρό πού ήμουν άρρωστη, μπροστά στα μάτια των όποιων καί θεραπεύτηκα. Από τότε επισκεπτόμουν το μοναστήρι όσο πιο συχνά μπορούσα, κυρίως στις διακοπές. Ευχαριστώ την Παναγία καί τον Κύριό μας Ιησού Χριστό γιά την αγάπη τού καλού κι αλησμόνητου πνευματικού μας πατέρα, τού π. Συμεών.
Ή σπίθα της πίστης άρχισε ν’ ανάβει μέσα μου. Ή ελπίδα γιά τή σωτηρία μου ξαναγύρισε. Άρχισε να μέ πιέζει να προσεύχομαι καί να ευχαριστώ τον Κύριό μου γιά τή μεγάλη ευλογία καί το έλεος Του. Ξεκίνησα να πηγαίνω στήν εκκλησία μέ προθυμία καί χαρά, ν’ ακούω μέ προσοχή την ψαλμωδία, τ’ αναγνώσματα καί κυρίως να παρακολουθώ τή θεία λειτουργία. Είχα θεραπευτεί τελείως, ήμουν απόλυτα υγιής κι έγινα ένα χρήσιμο μέλος της κοινωνίας, όπου εργάζομαι φιλότιμα γιά τό καλό των ανθρώπων γύρω μου καί της πατρίδας μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου