ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΆΓΙΑ ΖΩΗ. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

ΥΜΝΟΣ  ΣΤΗΝ ΆΓΙΑ ΖΩΗ.

Ή Ζωή κοίταζε με δέος τον μοναχό μέσα στη φωτιά,

πώς καιγόταν χωρίς γογγυσμό, φόβο, ή στεναγμό!

Με τρόμο και ντροπή μετάνιωσε ή Ζωή:

«’Ώ! τί κάνει αύτός ό άνθρωπος

μόνο και μόνο γιά να σώσει τήν ψυχή του!».

Ή Ζωή γονατίζει και ικετεύει να τη συγχωρήσει- κλαίει.

Ζητάει να μάθει πώς ν' αντισταθεί στο κακό, πώς τήν ψυχή να σώσει και ν' αντισταθεί στον πειρασμό της σάρκας.

Ό άνθρωπος του Θεού αρχίζει κι αύτός να κλαίει από χαρά. Στή Βηθλεέμ τήν έστειλε, στή μακαρία Παύλα:

«Φύγε γυναίκα, σώσε τον εαυτό σου. Πήγαινε, μη χαθείς, ή μακαρία Παύλα θά σου πει τα υπόλοιπα».

Ταπεινωμένη τελείως, αναχώρησε ή Ζωή πάνω από τη γαλανή τη θάλασσα- σαν μικρή της αδελφή τη δέχτηκε ή Παύλα και τη νουθέτησε.

Ή Ζωή έκλαψε, ή Ζωή άκουσε, υπέμεινε και παρέμεινε σιωπηλή. Έτσι πέρασαν δώδεκα καλοκαίρια, δώδεκα ολόκληρα χρόνια.

Ή αδελφή Ζωή έγινε γνωστή ασκήτρια, με δάκρυα έπλενε το πρόσωπό της και πριν πεθάνει ρωτούσε το Θεό αν τήν είχε συγχωρήσει.

Τήν είχε ή δεν τήν είχε συγχωρήσει ό Θεός;

Εκείνη τη στιγμή μια γυναίκα τυφλή οδηγήθηκε στην πόρτα της Ζωής:

«Προσευχήσου για να βρω το φως μου- προσευχήσου. παρακαλώ προσευχήσου!»

Με δάκρυα προσευχήθηκε ή Ζωή και ή γυναίκα βρήκε τήν όρασή της.

Έτσι πληροφορήθηκε ή Ζωή ότι τήν είχε συγχωρήσει ό Θεός.

Ό Θεός δοξάζεται μέσα απ' τούς αμαρτωλούς,

όταν αυτοί μετανοούν- τότε, μέσα απ' τα θαύματά τους στή γή,

λάμπουν σαν τ’ άστρα.