Δευτέρα 9 Απριλίου 2018

Ερώτηση: Μπορείτε νά μάς μιλήσετε γιά τή συνείδηση; Οταν κάποιος αισθάνεται άσχημα... Πώς νά έλαφρύνουμε μιά συνείδηση πού μάς χωρίζει άπό τον Θεό; Πώς νά κάνουμε τή συνείδησή μας πιο «λεπτή»;



Ερώτηση: Μπορείτε νά μάς μιλήσετε γιά τή συνείδηση; Οταν κάποιος αισθάνεται άσχημα... Πώς νά έλαφρύνουμε μιά συνείδηση πού μάς χωρίζει άπό τον Θεό; Πώς νά κάνουμε τή συνείδησή μας πιο «λεπτή»;
π. Σωφρόνιος: Με τήν προσευχή ή καρδιά μας γίνεται, σιγά-σιγά, ικανή νά συλλάβει τις έπιδράσεις τών πνευμάτων πού κατακλύζουν τον κόσμο. 

Διαπιστώνουμε ένα φαινόμενο πολύ παράδοξο: έρχεται κάποιος στο μοναστήρι καί άντί νά δει νά προοδεύει, παρατηρεί ολοένα καί περισσότερο νά τον κυριεύουν τά πάθη.


 Ό π. Ρ. είπε ότι είναι άδύνατον νά δούμε τις άμαρτίες μας, άν δεν μάς φωτίσει τό θείο Φως. Λοιπόν, άντί νά αισθανθούμε ότι σημειώνουμε πρόοδο, βλέπουμε τον έαυτό μας όλο και χειρότερο. Άλλα ακριβώς αύτό άποτελει ήδη κάποια πρόοδο.


Δεν βλέπουμε άκόμη τό Θειο Φως νά έρχεται με δύναμη, άλλά παρ’όλα αύτά μόνο με τή χάρη, με αύτό τό άκτιστο Φώς τού Θεού βλέπουμε τις άμαρτίες μας. Κάποιος ύψηλά ίστάμενος τής Εκκλησίας τής Κύπρου με ρώτησε: «Πώς νά έξασκώ τήν προσευχή; Μόλις λέω τήν προσευχή τού Ιησού δέχομαι τήν έπίθεση κάθε είδους σκέψεων, και όταν τήν σταματώ οί έπιθέσεις παύουν». Τού λέω λοιπόν: «Ή έπίκληση τού Όνόματος τού Θεού δεν είναι κάτι τό ούδέτερο, κάτι πού δεν έπιφέρει άλλαγή στο περιβάλλον μας». Όχι, αύτό φέρει άλλαγή καί μπορεί μάλιστα νά άλλάξει ριζικά τά πράγματα.


Κατ’ άρχάς συμβαίνει αύτό: τό Φώς μάς δείχνει τις άμαρτίες μας καί τότε έρχεται τό πνεύμα ή ή χάρη τής μετάνοιας. Αύτό είναι δυνατόν νά συμβει μόνο στή χριστιανική ζωή, όπου ό Θεός είναι Πρόσωπο καί εμείς πρόσωπα δημιουργεί- μένα κατ’ εικόνα Εκείνου. Σιγά-σιγά, ό άνθρωπος πού πλησιάζει τήν τελειότητα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του χειρότερο από τούς άλλους. Αλλά οί άλλοι, έξωτερικά, τον βλέπουν νά είναι άληθινά ένας άσκητής μεγάλου βάθους. Αύτό είναι τό παράδοξο φαινόμενο τής ζωής μας: στο μοναστήρι μάς φαίνεται ότι γινόμαστε ολοένα καί χειρότεροι.



Θυμάστε τον π. Π.Μ. Κάποτε ό έπίσκοπός του μιλούσε γιά τον Χριστό καί τού έθεσε τήν έρώτηση: «Πώς μπορούμε νά βρούμε τον Χριστό;». Εκείνος τού άπάντησε: «Πρέπει νά κατέλθουμε στον άδη. Εκεί βρίσκεται ό Χριστός. Άν θέλετε νά βρείτε άγιους, έκεί νά πάτε, στήν κόλαση. Καί άν  θέλετε νά δείτε άμαρτωλούς, πάτε στον παράδεισο». Ό επίσκοπος, πού δεν πρέπει νά κατάλαβε τό πνεύμα του, τού είπε: «Μά τί είναι αύτά πού λές!». Ό π. Π.Μ. τού άπάντησε: «Ή άγάπη συνοδεύεται από πόνο, καί ό πιο μεγάλος πόνος είναι νά άγαπάς μέχρι τέλους. Ό Χριστός ύπέφερε σε τέτοιο σημείο, πού πρόσφερε τον εαυτό του στον σταυρικό θάνατο. Καί οί άγιοι επίσης. Σε αυτό τό έπίπεδο μιλούμε γιά τον παράδεισο καί τήν κόλαση. Ή άγάπη συνδέεται πάντοτε με πολλές θλίψεις. Ή προσευχή γιά τον κόσμο είναι τό άποτέλεσμα μιάς οδύνης έξαιρετικά βαθειάς καί διαπεραστικής».



Άν έχουμε προσβληθεί από λογισμούς πού μάς έμποδίζουν νά προσευχόμαστε με καθαρό τρόπο, πρέπει νά περάσουμε τή δοκιμασία με μεγάλη ύπομονή καί νά κράξουμε: «Έλέησόν με!». Από τήν ένεργητική αυτή άντίσταση, μπορεί κανείς νά πει -διότι δεν τό θέλουμε αυτό-, λίγο-λίγο μεταμορφώνεται ή φύση μας. Μετά τήν πτώση, ή άνθρώπινη φύση είναι αύτή τών τέκνων τού πρώτου Άδάμ. Πρέπει νά αγωνιστούμε ένάντια σε αύτή τήν κατάσταση, καί ό άγώνας αύτός οφείλει νά είναι πραγματικά βαθύς καί νά έχει χαρακτήρα παγκόσμιο, διότι δεν είμαστε οί μόνοι πού προσβάλλονται από αύτούς τούς λογισμούς. Λοιπόν, με υπομονή νά κράζετε: «έλέησόν με, έλέησόν με!». Με αυτό τον τρόπο άντιστεκόμαστε, ώστε οί κακοί λογισμοί νά μή λάβουν έξουσία πάνω μας.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ. ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σας ευχαριστούμε.

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.